دو نکته در مورد مطلب «یک قدم نزدیکتر به جنگ» از کمانگیر
اول: یک دلیل که غربی ها ذکر می کنند در مورد اینکه نمی توانند خیلی برای نتایج فشار های سیاسی صبر کنند این است که می گویند اگر خیلی صبر کنیم و فشار های سیاسی نتیجه ندهد و در ایم میانه ایران اورانیم زیادتری غنی کند ،خود حمله به تاسیسات باعث آلودگی میشود. شاید بشود گفت یکی از دلایلی که البرادعیدر گزارش اخیر به پایین بودن سطح غنی سازی ا شاره کرده ، ای باشد
دوم:فعالیت های هسته ای یا مداخله جنگی ج.ا در عراق؟ به نظر من اولی محتمل تر می نماید و ظاهرن دومی حالت برنامه پشتیبان را دارد. اولی پتانسیل اجماع جهانی را دارد و این احتمال را هم دارد که در قالب نیروهای چند ملیتی از طرف سازمان ملل طبق بند ۷ شورای امنیت که اجازه عملیات نظامی را می دهد صورت گیرد. ظاهرن تا اینجا فرانسه انگلیس چین و آمریکا هم موافق به کار گیری هم چین ابزاری هستند. (چین اگر موافق هم نباشد ، مخالف هم نیست) در مورد روسیه نمی دانم، شاید بعد از این سفر پوتین به ایران در مهر ماه موضع روسیه هم مشخص شود. در صورتی که این مسیر به سر انجام نرسد طرح دوم محتمل به نظر می رسد اما طبیعتن نه در غالب نیروی بین المللی. طرح دوم در واقع به ج.ا می گوید جام زهر هسته ای از آنها که قبلن نوشیدید نیست ، یعنی حتا اگرفعالیت های هسته ای را فردا متوقف کنید، باز هم به معنی جستن از خطر نیست بلکه مشکل با رفتار شما (ج.ا) است که از ماهیت شما است. و به قول عباس عبدی فراموش نکنیم که پرونده های بین المللی ج.ا هم همچنان باز هستند. م.
No comments:
Post a Comment